What doesn't kill you makes you stronger

Van krukken en Brace naar 3e plaats Worldcup

Nederlands team selectie gehaald, wat nu?

Ja, wat nu... want ik was er nog lang niet. Ik had nog zoveel angsten en onzekerheden, en dat wilde ik helemaal niet voelen. Ik wilde niet de persoon zijn of worden die alle dingen die ze eng of zwaar vond afschoof op een knie die nog niet volledig hersteld was. En toen kon ik dat nog wel zeggen, ik was nog niet volledig hersteld omdat er een behoorlijk kracht verschil was tussen links en rechts. De mobiliteit was nog niet waar het moest zijn en mijn knie voelde nog niet als mijn knie.

"Ik voelde mij geen top sporter"

Het doel was uiteraard om zonder angst te freerunnen, want de angst dat ik er nog een keer doorheen zou gaan was zeker aanwezig. Ik sprak daar veel over met Petra, ik sprak ook veel over het probleem die ik ervaarde als full time coach die opzoek was naar sponsoren. Nog steeds was het probleem daar dat ik mezelf niet zag als topsporter en het heel moeilijk vond om mezelf ook zo te verkopen. Want ik wilde heel graag de hulp maar ik wilde niet de verwachtingen die daar bij hoorde.

Dankbaar:

Ontzettend dankbaar ben ik voor alle mensen en partijen die mij gesteund hebben tijdens deze revalidatie.

Ondanks dat ik werkte voor JUMP Freerun hielpen zij mij ook doormiddel van topsport trainingen en de mogelijkheid om altijd te kunnen trainen in hun zalen. Personal Protein die al meer dan 4 jaar sponsor is in sportvoeding en mij in hun team verwelkomde terwijl ik net te horen kreeg dat ik geopereerd moest worden en 1 jaar moest revalideren ( wie doet dat nog tegenwoordig?!).

Tough Mind die zorgde dat ik altijd bij hun terecht kon en hielp om sponsoren te zoeken door bijvoorbeeld hun helden actie. Later in de revalidatie toen alles steeds beter ging leerde ik André Kasel kennen. Hij zag iets in mij en ik heb hem niet teleurgesteld.

Japan, Eerste Wereld Kampioenschap Parkour, OOIT!

Oktober 2022, een datum waar we naar uitgekeken hebben als team en als individu. Hoe gaaf is het om naar Japan te gaan en mee te kunnen doen aan de eerste Wereld Kampioenschap ooit.

Voor de reis en het verblijf moest ik een crowdfunding starten, en dat ging ontzettend goed. Ik kon de hoge kosten dekken hiermee en was ontzettend dankbaar.

Wat al helemaal gaaf was om te zien was het volgende:

Er hing letterlijk 1 spandoek voor het hele evenement ... en wie staat er op, IK!!!

De organisator had mij uitgekozen voor het spandoek, hij kwam het nog even trots vertellen ook.

Ik was natuurlijk ontzettend verbaasd maar dat was nog niet alles, ook op de voorkant van de folder stond ik. En als kers op de taart kreeg ik het spandoek ook nog eens mee naar huis. Hoe gaaf!

Tegenslagen....

Het zit niet altijd mee, een wedstrijd gaat niet altijd volgens plan en je voorbereiding is niet altijd optimaal.

De wedstrijd in Japan was een duidelijk voorbeeld hiervoor. We waren misschien 1 dag voor de trainingen begonnen aangekomen in Japan, met een Jetlag natuurlijk. In Japan is het 7 uur later.

Persoonlijk leek ik er weinig last van te hebben maar je lichaam is uiteraard in de war.

Speed en Freestyle

Mijn focus lag stiekem wel al een beetje meer op Speed als op Freestyle maar mijn zwakte is de liefde voor Freestyle. Bij Freestyle kan je jezelf echt laten zien, laten zien wat je leuk vindt, hoe creatief je bent en waar je goed in bent. Helaas is de jury dat niet vaak met mij eens. Freestyle kost mij altijd veel mentale energie, ik lag er s avonds wakker van omdat ik mijn run nog niet compleet had en trucjes nog niet had gedaan in de run. Mijn freestyle run ging zeker niet slecht maar ik was tevreden met mijn prestatie. De jury scoorde mijn run behoorlijk laag wat veel frustratie met zich mee nam omdat andere vrouwen juist hoge punten kregen voor runs die in mijn ogen niks met onze sport te maken had.

maar bij speed ging het juist enorm goed, en dit had ik totaal niet zien aankomen aangezien het behoorlijk sprongen waren en er veel angsten op kwamen zetten. Ik kwalificeerde mij als 4e in de semi-finale wat tot nu toe het hoogste was dat ik had bereikt in de categorie speed.

 Oh Oh... wat gebeurde er?

In de Semi-finale moet je tegen iemand anders strijden en wie er als eerste binnenkomt mag door naar de finale. Wanneer je in de Semi-finale hoog eindigt dan moet je tegen iemand strijden die lager is geëindigd. We dachten: Dit moet lukken, dit kan niet anders dan goed gaan.

Ik moest tegen een Japanse vrouw die al jaren meedoet met deze wedstrijden. Maar Oh Oh Oh... mijn lichaam deed niet wat ik wilde. Mijn lichaam stond niet aan hoe hard ik deze ook had geprobeerd te activeren en dit was heel goed terug te zien in de filmpjes. Mijn benen werkte niet zoals het moest en mijn reactievermogen was verminderd. Wat was er gebeurd? Hoe kan dat?

Je kan van alles gaan opnoemen waar het aan kon liggen maar voor mij was het duidelijk dat het lange wachten en steeds uitstellen van de Semi-finale i.v.m. regen niet voordelig was. Helaas pindakaas!

En toen?

Ja, en toen.... Na het accepteren van de situatie wist ik dat ik er alles aan had gedaan om mijn lichaam klaar te stomen voor de wedstrijd. Ik deed wat ik altijd deed, dus er moest iets anders aan de hand zijn. Daar kom ik helaas niet meer achter, maar ik heb wel ontzettend genoten van mijn tijd in Japan en heb er ook iets heel goeds uitgehaald.

En toen was het tijd om kei hard te trainen voor de volgende World Cup in 2023 Frankrijk-Montpellier.

2023, wat een jaar!

In 2023 kwam er ineens heel veel op mijn pad, ik ging verhuizen van Den Haag naar Gelderland.

Ik werd gevraagd om mee te gaan naar Egypte voor een opleiding tot Parkour Coach Expert vanuit het FIG.

En ik werd gevraagd om een weekend te coachen in Londen tijdens een groot vrouwen freerunning evenement. En dit was allemaal net voor de World Cup in Montpellier. Ik had hierdoor veel minder tijd om te trainen en dat gaf wat onzekerheid. Het was ook nog eens de eerste wedstrijd waar ik moeite had om van huis weg te gaan omdat ik eigenlijk gewoon even wilde bijkomen van alle drukte. Maar daar gingen we weer, met het vliegtuig naar Montpellier met in mijn achterhoofd: dit kan en zal zomaar eens de laatste World Cup ooit worden waar ik aan mee zal doen. Misschien is het tijd om met wedstrijdpensioen te gaan ;)

De Baan

De baan was GROOT , lang en zwaar, maar ik merkte dat mijn lichaam het eigenlijk wel aan kon. Ik was in 2023 ook begonnen met voetballen waar ik heel veel aan het rennen was en mijn conditie aan het trainen was. Door de voetbal had ik ook meer vertrouwen gekregen in mijn knie want als ik kan voetballen dan kan ik ook freerunnen. De voorbereiding ging goed en ik voelde geen druk en ik hoefde mij nergens in te houden.

Dit was een echte Bo-Baan.

Het geluk een keer aan mijn zijde:

Daar ging ik dan, de kwalificatie ronde voor het onderdeel speed ging beginnen. Ik moest tegen een Amerikaans meisje genaamd Audrey. Een goede tegenstander want we waren heel erg aan elkaar gewaagd. Ik gaf alles wat ik had en maakte nauwelijks foutjes, op de laatste muur na dan. Mijn voet glijd licht weg waardoor ik afrem en metsel moeite de muur op kom. Toen ik was gefinisht zag ik dat ik de 3e plek had gehaald.... voorlopig want het is een kwalificatie en ik weet nog heel goed dat ik naar mijn coach keek en vroeg... is dit genoeg denk je?

wat ik wilde voorkomen was een herhaling van een speed run in Bulgarije, hier had ik mezelf expres ingehouden in de kwalificatie en door regenval werd de uitslag van de kwalificatieronde gepakt voor de medaille uitreiking.

De weersverwachting was niet al te best, mijn coach vertelde mij dat ik eigenlijk wel al kon gaan juichen omdat hij 100% zeker wist dat dit de eind uitslag zou worden. Een 3e plaats op Speed!

Ik durfde er nog niet in te geloven, want als ik nu zou denken dat ik klaar was en vervolgens nog 2x die hele baan moet doen en beide keren 100% moet geven, dan weet ik niet hoe mijn lichaam daar op zou reageren.

Het was zover, we hadden onze training gehad en we gingen verzamelen om te starten met de semi-finale van het onderdeel Speed. En toen kwamen de spetters..... die paar spetters zorgde al voor gladheid op de baan en ik zag aan andere deelnemers al dat er wat angst bij kwam kijken, je kan namelijk echt lelijk vallen.

Er werd overlegt, en diep van binnen wilde ik niet nog 2 keer de baan over en zeker niet als het ook nog eens echt gevaarlijk zou worden door de gladheid. Andere meiden die buiten de prijzen zouden vallen baalde enorm natuurlijk en bedachten van alles om het toch door te laten gaan.

Maar gelukkig, het geluk stond een keertje aan mijn zijde en de kwalificatie ronde werd de eind uitslag!!

Ik had een 3e plaats weten te veroveren op het onderdeel Speed, het onderdeel waar mijn kruisband gescheurd was!!!!

het was echt de kers op de taart van mij revalidatie.